Miało być jak w bajce. Gosia jednak w ogóle się tak nie czuje, gdy jej moce przypadkiem wyjawiają, że Mieszko wciąż myśli o swojej dawno zmarłej żonie Ote... która wyglądała całkiem żywo, gdy dziewczyna widziała ją po raz ostatni. I na dodatek wyjątkowo nie podoba jej się, że coś połączyło Gosię i Mieszka. Prawdę mówiąc, jest żądna krwi obojga. Ale to jednak jeden z pomniejszych problemów.
Noc Kupały coraz bliżej, a zawodników w wyścigu do Kwiatu Paproci przybywa. A najgorsze, że Gosława każdemu obiecała kwiat, choć zamierza oddać go swojemu (wciąż znikającemu nie wiadomo gdzie) ukochanemu... który prawdopodobnie umrze po wypiciu naparu. Podobny los może czekać Gosię, gdy okaże się, że wykiwała bogów. Młoda szeptucha nie pisała się na taki los i śmierć z ukochanym w stylu Romea i Julii. Gosławie pozostaje tylko liczyć, że oboje ujdą z życiem, a Ote nie rozszarpie jej przed Nocą Kupały.
Między lekturą jednej części a drugiej minął prawie rok. Nie licząc już, ile minęło od przeczytania ,,Nocy Kupały" do recenzji... W każdym razie tom drugi dorównuje pierwszemu, a może jest i nawet lepszy. Nie brakuje fantastycznego humoru, zwrotów akcji i świetnych bohaterów. Gosia wciąż mogłaby występować w kabarecie i za to ją lubię. Jaga to prawdziwa Grażyna biznesu, która nie daje sobie w kaszę dmuchać, więc nie mogę się doczekać, kiedy dotrę do książek o niej. Mieszko to Mieszko, ale jest okej. Po prostu. Co tu dużo mówić?
Polecam Wam serię ,,Kwiat Paproci", to naprawdę lekkie i humorystyczne przedstawienie naszych rodzimych mitów, a przy tym romans, więc zestawienie idealne... dla mnie przynajmniej.
Za tydzień pojawi się recenzja ,,Leah gubi rytm", a później opowiem o ,,Gasnącym Słońcu", którego recenzja powinna pojawić się już dawno, ale wyszło, jak wyszło. Do następnego tygodnia!
Miłego czytania
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz