Książkę na język polski przełożyły Agnieszka Fulińska i Aleksandra Klęczar
To już pół roku, odkąd Apollo wylądował w kontenerze na śmieci jako Lester. Przez ten czas stał się lepszy, wiele razy był o krok od śmierci, zawierał przyjaźnie i grał na ukulele. Wraz z Meg uwolnił cztery Wyrocznie, a dzięki wsparciu Obozu Jupiter zatriumfował również nad cesarzami Kaligulą i Kommodusem. Teraz były bóg i córka Demeter ponownie przemierzają Stany Zjednoczone, by wrócić do miejsca, w którym wszystko się zaczęło - na Manhattan.
To właśnie w Nowym Jorku mieści się siedziba główna Triumwiratu, a więc również Nerona - okrutnego ojczyma Meg. Nawet, jeśli Apollo nie zginie z rąk Nerona (co już samo w sobie zahacza o cud), ostatni na liście ,,rzeczy, których nie należy robić w domu" jest Pyton, który zatruwa Wyrocznię Delficką, a więc również Rachel Elizabeth Dare. Zgodnie z przepowiednią swojego gadziego arcywroga będzie musiał pokonać go sam. Przynajmniej w szturmie na Wieżę Nerona będzie mógł liczyć na wsparcie Obozu Herosów - w tym swojego syna Willa i Nika di Angelo.
Czas Lestera dobiega końca. Zeusie, może to już pora, by dać synowi trochę fory?
Gdy zabierałam się za ostatnią książkę, myślałam sobie: ,,Nareszcie! Będę mogła przeczytać coś nowego, gdy skończę". Gdy skończyłam, myślałam: ,,Czemu to już koniec? Może przeczytam teraz Percy'ego Jacksona?".
,,Wieża Nerona" według słów Ricka Riordana oficjalnie kończy historie mitologiczne. Autor twierdzi, że to już koniec. Oczywiście nie sprawiło to, że fani przestali snuć teorie spiskowe, jakoby prócz pisania ,,Córki głębin" (nowej książki, nieopartej na mitologii, która ma za jakiś czas pojawić się w Polsce) wujek Rick pisał na boku krótką historię wyprawy Nika i Willa, na którą dał nadzieję w ostatnich rozdziałach.
Każda seria Riordana miała swój klimat. W seriach grecko-rzymskich można zauważyć, że każda kolejna była coraz to dojrzalsza. Właśnie ,,Apollo i boskie próby" to seria najbardziej dojrzała ze wszystkich. Tu nie brakuje śmierci i przykrych wydarzeń. Tu główny bohater, który zaczyna jako użalający się nad sobą, narcystyczny i samolubny bóg staje się ludzki, przechodzi wielką zmianę w swoim zachowaniu, w tym, jak patrzy na świat. Owszem, jak zawsze nie brakuje humoru (wysyłam dużo miłości dla strzały z Dodony, Lavinii i Dona!). Chcę jednak podkreślić, że każda kolejna seria to taki... kolejny etap w życiu. Gdy ktoś starszy, dajmy na to, ma ponad dwadzieścia lat i zaczyna czytać ,,Percy'ego Jacksona", jest w stanie porzucić tę książkę, bo Percy jest zbyt dziecinny. Ale gdyby sięgnął po ,,Apolla", ta reakcja mogłaby być inna i wówczas po przeczytaniu tej serii, z dużo większym optymizmem przeczytałby pierwszą chronologicznie serię o synu Posejdona.
,,Wieża Nerona" była ostatnią wędrówką Apolla, ostatnimi bitwami, jakie musiał stoczyć, nim wróci na Olimp. Ale po tym, co przeżył, nie jest już taki pewien, czy na pewno chce tam wrócić. I to właśnie najbardziej pokazuje, jak bardzo Apollo się zmienił. I to jest moim zdaniem najlepszy z atutów tej serii. ,,Wieża Nerona" w piękny sposób ją zakończyła. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że jestem w grupie spiskowców, którzy liczą na wyprawę Nika i Willa.
Będę tęsknić za tymi wszystkimi herosami, ale kiedy znajdę czas, to wrócę do absolutnie wszystkich serii, za którymi tęsknię - w tym do Percy'ego Jacksona i pozostałych Riordana. Za tydzień pojawi się bardzo, ale to bardzo krótka recenzja ,,Tajnych akt Obozu Jupiter", które czekały na przeczytanie dosłownie tyle czasu, co Apollo. Wreszcie się doczekały, a ja wam opowiem, czy warto po nie sięgnąć.
Zapraszam Was też na mojego bookstagrama: @jednorozec_czyta. Konto powoli się rozwija, a co dwa dni staram się wrzucić jakiś post. Właśnie teraz recenzuję tam wszystkie serie Riordana.
Do następnego tygodnia!
Miłego czytania
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz